Ken je dat…. Zit je al een aantal weken super in je vel. Kind slaapt ’s nachts door, man is lief, de zon gaat schijnen, de auto doet het nog, je favoriete spijkerbroek past gewoon lekker en vooral… wat je dagelijks in je mond stopt gaat goed. Het is gezond, het is niet te veel maar zeker niet te weinig,  na 8 uur ’s avonds wordt er niets meer gegeten, weinig gluten (daar voel ik me altijd zo opgeblazen van), zonder suiker en je hebt het allemaal zelf in elkaar gefabriceerd. Je bent trots op jezelf; het leven lacht je toe!

Maar dan opeens…. Dan gebeurt het toch weer. Je gaat ergens, op een bepaald moment, voor de bijl. Het is meestal zo’n moment wat achteraf gezien in een split second voorbij is gekomen. Je bent met een vriendin in de stad, je bent bij je moeder, je loopt langs het verkeerde pad in de supermarkt en jahoor…. Je zegt tegen jezelf in die ene split second; ‘het gaat al zolang goed, 1 keertje mag wel’. En dan gaat er toch een zak chips in je boodschappenkarretje, of wordt toch die cheesecake bij De Bakkerswinkel (bekend bij iedereen toch? J) besteld, of haal je toch de snoeppot uit de kast bij je moeder.

Snacken - blij zonder suiker

En als het daar dan bij bleef… ALLA! Eens in de zoveel tijd een traktatie voor jezelf vind ik niet meer dan menselijk en moet zeker kunnen (een avondje met vriendinnen borrelen en eten ontzeg ik mezelf zeker niet!) Maar nee… helaas blijft het bij mij in 1 op de ongeveer 4 gevallen (houd de score niet bij, maar dit is wat mijn gevoel zegt) niet dat bij dat ene moment. Dat split second moment is een startpunt voor gemiddeld 5 dagen (wederom een inschatting) gevuld met verkeerde eetmomenten (= vreetmomenten…). Totdat ik mezelf weer tot de orde kan roepen (alle keren daarvoor als ik mezelf tot de orde riep, luisterde ik niet naar mezelf….). En dan gaat er gemiddeld per dag toch wel minimaal 2 keer iets ‘fout’. Bijvoorbeeld ’s avonds laat een tosti met een dippie van (suikervrije) mayonaise en ketchup (wel met suiker), een keer een bak met Ben en Jerry’s ijs met manlief op de bank bij een film, een zak ribbel paprika chips met cocktailsaus, een beker cola, een lekkere muffin…

En nou hoor ik je denken; 2 keer per dag, ow… dat valt toch wel mee! Het is niet zo dat je duizenden calorieën per dag naar binnen gooit (zoals in die Amerikaanse serie ‘My 700 pound life’) of dat je eetverslavingsgedrag vertoont. Nee, dat klopt en zo realistisch ben ik ook nog wel en dat gebruik ik in die 5 dagen zelfs als excuus om nog een handje tikkels (citroen en cola!) naar binnen te werken ;). Maar het is wel zo dat ik me op dat moment bewust ben van wat ik mijn lichaam ‘aandoe’. En nogmaals; een keertje is niet erg, maar als het dan een paar dagen achter elkaar gebeurt en ik troep eet waarvan ik weet dat ik er niet gelukkiger van word… Ik ben bewust van het feit dat ik vulling in m’n lichaam stop wat het niet voedt!

Af en toe is het helemaal niet handig dat ik me aan het omscholen ben tot orthomoleculair therapeut. Ik word me steeds bewuster waardoor ik steeds meer het gevoel heb dat ik zo weinig weet! Ik verlang naar een stabiele ‘bewust bekwaam-fase’ waarin ik de geleerde theorie ‘blijvende’ praktijk kan laten zijn. En ik ben natuurlijk helemaal de koningin als ik ‘onbewust bekwaam’ ben! Maar eerst zal ik ermee om moeten leren gaan dat ik nog veel momentjes van ‘bewust onbekwaam’ heb…

Vraag aan jullie: ben ik de enige?

 

Print Friendly